POCAHONTAS

POCAHONTAS

PRZERWANE ŻYCIE - INDIAŃSKA KSIĘŻNICZKA, KTÓRA ZOSTAŁA ANGIELSKĄ LADY

ur., około 1595 r. - zm. w 1617 r.,

Podczas krótkiego życia (zmarła w wieku 22 lat) Pocahontas przeszła zdumiewające zmiany: z indiańskiej księżniczki, córki wielkiego Powhatana, wodza konfederacji Powhatan, stała się angielskią damą, uwielbianą na dworze króla Jakuba I. 

W 1608 r., jako młodziutka dziewczyna, w amerykańskiej Wirginii uratowała życie kapitana Johna Smitha. Słabo znała białych ludzi, lecz oczarowana jasnymi włosami i niebieskimi oczami przybysza, sprzeciwiła się woli ojca, Powhatana, który skazał na śmierć angielskiego przybysza.

Częste kontakty z kolonistami angielskimi, także krótkotrwałe uwięzienie przez Anglików, były powodem oddalenia się od własnego plemienia. Przyjęła chrzest i jako już Rebeka wyszła za mąż za angielskiego plantatora Johna Rolfe. Przyjmowano ja z honorami na angielskim dworze, jako przykład możliwej integracji Starego i Nowego Świata. Nigdy nie wróciła do Ameryki. Zmarła na czarną ospę. 


CIEKAWOSTKI

John Smith opisał spotkanie z Powhatanami w książce The general history of Virginia, New England end the Summer Isles (1624).

Podobno Pocahontas występowała w cyrku jako akrobatka. Gdy odwiedzała kolonistów Jamestown, zadziwiała ich umiejętnością chodzenia na rękach.

Pocahontas, a właściwie Rebeka, spotkała Johna Smitha w Londynie. Była bardzo zaskoczona, bo przypuszczała, że Smith zginął w Ameryce. 

                                                                                                              

http://lasaladi.files.wordpress.com/2010/09/pocahontas_painting_lg_fs.jpg?w=360 

''Wielka Księga Sławnych Ludzi''  Wyd. Elżbieta Jarmołkiewicz

ALBERT EINSTEIN

FIZYK - ŻARTOWNIŚ, KTÓRY RZUCIŁ WSZECHŚWIAT I LUDZKOŚĆ W CHAOS WZGLĘDNOŚCI 

ur. w Ulm w 1879 r. - zm. w Princeton w 1955 r.

 W 1905 r. Albert Einstein, dwudziestosześcioletni nieznany urzędnik Urzędu Patentowego w Berlinie, sformułował teorię szczególnej względności, która w następnych latach zrewolucjonizowała świat nauki, a co więcej, ogólnie pojmowanie Wszechświata. 

    

 Naukowiec urodził się 1874 r. w Ulm, w rodzinie żydowskiej, która w 1879 roku przeniosła się do Monachium, gdzie ojciec i brat otworzyli zakład, w którym produkowano urządzenia elektryczne. Gdy rodzice przenieśli się do Mediolanu, a później do Pawii, Einstein pozostał w Niemczech. Ta rozłąka nie trwała długo: młody chłopak porzucił szkołę, dołączył do rodziców i podjął decyzję o rozpoczęciu studiów na Politechnice w Zurychu. Niestety nie zdał egzaminów wstępnych i rozpoczął naukę w liceum w Aarau. Szwajcaria stała się dla niego drugą ojczyzną.

W 1896 r. wstąpił na Politechnikę w Zurychu, którą ukończył w 1900 r. 

Dzięki szwajcarskiemu obywatelstwu, przyznanemu mu w 1901 r., młody badacz znalazł pracę w Urzędzie Patentowym w Berlinie. Mimo braku wsparcia dla ambicji naukowych świeżo upieczonego magistra, Einstein, w wolnych chwilach, zajmował się swoimi badaniami. Nagrodą za jego upór było opublikowanie w 

1905 r. jego pięciu artykułów naukowych. Wprawdzie nie przyniosły one wielkiego uznania, ale otworzyły mu drzwi do kariery naukowej: w 1909 r. Einstein został wykładowcą fizyki na Politechnice w Zurychu.

Na zasłużoną sławę musiał jednak czekać aż do 1919 r., w którym to, jego ogólna teoria względności z 1916 r. (dopełniającą jego poprzednią koncepcję) została udowodniona dzięki pewnemu zjawisku astronomicznemu.

Einstein odbył wiele podróży i konferencji:

•  Stany Zjednoczone    1921 r.
• Japonia                       1922 r.
• Palestyna                    1923 r.

W czasie, gdy przebywał na wyspach japońskich, przyznano mu nagrodę Nobla

Od 1933 r., tzn. od chwili dojścia Hitlera do władzy i rozpętania antyżydowskiej kampanii, stosunek Einsteina do ojczystego kraju bardzo się zmienił (Einstein nigdy nie popierał niemieckiego totalitaryzmu).








Naukowiec przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, do Princeton, gdzie objął stanowisko profesora w Institute of Advanced Study.








W ostatnich latach życia (zmarł w 1955 roku) zaangażował się w działania na rzecz pokoju i zakazu stosowania broni jądrowej.  

LENIWY UCZEŃ?  

Przez długi czas krążyły pogłoski o tym, że młody Einstein nie zdał egzaminu z przedmiotu, który w przyszłości rozsławił jego nazwisko: z fizyki. Albert miał wrodzone zdolności do przedmiotów ścisłych, fakt, że nie zdał egzaminów na Politechnikę w Zurychu, można wytłumaczyć słabą znajomością języków obcych oraz młodym wiekiem (miał zaledwie 16 lat). W okresie studiów określano go jako ''próżniaka, wymigującego się przed matematyką''. Nie oznaczało to braku talentu, lecz chęć do zajmowania się własnymi poszukiwaniami, a nie wykładami, która uważał za nudne. Wykazywał już przejawy geniuszu, a na wyniki, nie trzeba było długo czekać.

http://bigralu.ovh.org/einstein.jpg

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/49/02_Indian_Institute_of_Advanced_Study.JPG/800px-02_Indian_Institute_of_Advanced_Study.JPG

''Wielka Księga Sławnych Ludzi''  Wyd. Elżbieta Jarmołkiewicz

KAROL WIELKI

KRÓL FRANKÓW, KTÓRY ZAŁOŻYŁ ŚWIĘTE CESARSTWO RZYMSKIE 

ur. w 748 r. - zm. w Awkizgranie w 814 r. 

 W Boże Narodzenie w 800 r. król Franków Karol otrzymał tytuł cesarza rzymskiego w podziękowaniu za pomoc udzieloną papieżowi Leonowi III, zagrożonego utratą władzy przez członków rzymskiej arystokracji. 

Karol Wielki urodził się 2 kwietnia 748 r. Po śmierci ojca - Pepina III, dwudziestoletni Karol został królem Franków. Do roku 771 panował tylko na jednej połowie terytorium, ponieważ druga jego część przypadła młodszemu bratu - Karlomanowi. Po jego śmierci zjednoczył królestwo i natychmiast rozpoczął kampanię wojenną przeciw Sasom (plemię germańskie) z zamiarem poszerzenia wschodniej granicy. Trzydzieści lat wojska Karola Wielkiego ze zmiennym szczęściem o zdobycie tych ziem. W 773 r. zmuszony został do walki na drugim froncie. Papież Adrian I wezwał go na pomoc przeciw królowi Longobardów Dezyderiuszowi, który zaatakował granice ziem papieskich. Po długim oblężeniu Pawi (od jesieni 773 do lata 774), Karol Wielki podbił swojego przeciwnika i koronował się na króla Longobardów. Natomiast wyprawa podjęta w 778 r. przeciw muzułmanom w Hiszpanii, zakończyła się klęską. Część wycofujących się oddziałów zniszczyli Baskowie (lud zamieszkujący Pireneje, łańcuch górski na granicy Francji i Hiszpanii). 

Po koronacji na cesarza, w roku 800, Karol Wielki zajął się zaprowadzeniem ładu w królestwie, które rozrosło się po kolejnych podbojach. Utworzył szkołę pałacową, w której szkolili się urzędnicy królewscy, a zaufanym ludziom oddawał w administrowanie część swoich ziem, pozostających jednak jego wyłączną własnością. Tak powstały marchię i hrabstwa. Łącznikami między dworem a obszarami granicznymi stali się missi dominici - wysłannicy cesarscy. By nie dopuścić do walki o sukcesję, wydał w 806 r. dokument zwany Divisio regnorum (O podziale królestwa), w którym dokładnie określił zasady dziedziczenia.   28 stycznia 824 r. Karol Wielki zmarł, a jedynym spadkobiercą  został Ludwik zwany Pobożnym, który przeżył braci, a już od 813 r. zasiadł na tronie wraz z ojcem. 

ROZKWIT KULTURY NA DWORZE KAROLA WIELKIEGO 

Karol Wielki nie był człowiekiem kultury lecz wojny. Od dzieciństwa, wychowywano go na dowódcę i króla. Był prawie analfabetą, według przekazów historyków, ledwie umiał się podpisać. Mimo braków w wykształceniu rozumiał, że zarządzanie wielkim królestwem należy powierzyć skutecznym i wykształconym ludziom. Powstała więc szkoła pałacowa, w której nauczycielami byli najwybitniejsi ludzie nauki tamtej epoki:

• EINCHARD - autor biografii Karola Wielkiego, Vita Caroli.
• ALKUIN - z Yorku 

Tak powstał "renesans karoliński", okres prawdziwego rozkwitu sztuki i literatury.  Przeprowadzono reformę pisowni, dostosowując ja do prostych i praktycznych wymogów. Pojawiła się nowa litera, na cześć cesarza nazwana "małą karoliną"

Posążek Karola Wielkiego powstał na przełomie IX i X w. Odlana z brązu rzeźba przestawiająca władcę siedzącego na koniu wzorowana była na słynnych posągach rzymskich cesarzy.

NAJWAŻNIEJSZE DATY 

751 r. - Przejęcie przez Karolingów władzy w państwie Franków.

771 r. - Początek samodzielnych rządów Karola Wielkiego w państwie Franków.

789 r. - Zarządzenie Karola Wielkiego o zakładaniu szkół kościelnych. 

800 r. - Koronacja Karola Wielkiego na cesarza.

814 r. - Śmierć Karola Wielkiego w Akwizgranie. 

843 r. - Zjazd w Verdun i rozpad państwa Karola Wielkiego.

Wielka Księga Sławnych Ludzi 

Śladami przeszłości 1

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2bJEaTtOYJCT4kXbQWP5D6Kc9FZbS74hul8-Jcptqkap7f7jT_Ul9nBzeACAPeRGei3k7lXT2HAVI11iE8wKybp6rTOEz2yjst-2QaCEKBhsv3BUtviqAIr2aHIoyR3LexAX0UPV82so/?imgmax=800

ARCHIMEDES

POMYSŁOWY MATEMATYK, KTÓRY ZA POMĄCĄ DŹWIGNI "PORUSZYŁ" ZIEMIĘ 

ur. w Syrakuzach w 287 p.n.e. - zm. w 212 p.n.e.

Życie matematyka jakie znamy jest splotem faktów i legendy. Nawet data jego narodzin owiana jest tajemnicą. Za rok jego jego narodzin przyjęto 287 p.n.e., opierając się na danych dotyczących jego śmierci, która nastąpiła w 212 p.n.e. Archimedes miał wtedy 75 lat, gdy zabił go rzymski żołnierz. W jednym ze swoich dzieł pt. "Arenaria", poświęconej skomplikowanej metodzie obliczeń dotyczących ciał niebieskich, zdradza, że jest synem astronoma Fidiasza. 

Naukowiec w młodości odbył wiele podróży. Na pewno był w Egipcie - w Aleksandrii, gdzie król Ptolemeusz gościł wielu najsłynniejszych przedstawicieli świata nauki i sztuki. Znalazł tam środowisko otwarte na jego dociekania matematyczne, a po powrocie do kraju utrzymywał stałe kontakty z aleksandryjskimi naukowcami. 

Po powrocie do rodzinnego miasta, Archimedes wyróżnił się talentem, dzięki któremu - z wyjątkowym zmysłem praktycznym - rozwiązywał liczne problemy. Pierwszy z nich dotyczył ogromnego statku o nazwie Syrakuzy. Życie Archimedesa płynęło spokojnie między opracowywaniem teorii z dziedziny geometrii (o Kuli i o walcu, O Spiralach, O równowadze płaszczyzn), a projektowaniem fantastycznych urządzeń (planetarium oraz śruba bez końca) aż do chwili, 
gdy po śmierci króla Hierona II władcą został Hieronim, który zerwał dziesięcioletnie przymierze z Rzymem. 

W 213 r. p.n.e. rzymskie wojsko, dowodzone przez Marka Klaudiusza Marcellusa, otoczyło miasto żelaznym pierścieniem.  Archimedes, który służył miastu w czasie pokoju, dostosował swoje genialne umiejętności do potrzeb wojennych. W następnym roku Rzymianie rozbili obronę i wdarli się do miasta. Bezsilny Archimedes nie ugiął się wobec zagrożenia i pochylony nad swoimi obliczeniami kontynuował pracę, którą przerwał śmiertelny cios zadany sztyletem. Wynalazcę zabił rzymski żołnierz, mimo wyraźnego zakazu dowódcy oddziałów.